Vrijdag 7 april was het dan eindelijk zo ver! Ik ga in Bonn studeren. De hele week had ik al allerlei spullen voor mijn appartement bij elkaar gezocht. Maar dan mag je het eindelijk in de auto inpakken en alles klaar voor vertrek maken. Het is heel een heel raar gevoel om uit huis te gaan. Het afscheid nemen van iedereen was erg moeilijk maar het zwaarste was toch echt de deur uit lopen en de deur afsluiten. En als je dan door het raam naar binnen kijkt zie je je hond en kat bij het raam staan. Dat was voor mij een van de zwaarste dingen afscheid nemen van je huisdieren. Die lieve oogjes aankijken en je hebt gelijk spijt. Het voelde heel raar om hen achter te laten.

Dan is het moment daar, samen met je ouders de auto instappen. Tijdens de reis rolde er af en toe nog een traantje over mij wang. De gedachte dat je iedereen achterlaat klonk heel erg beangstigend. Maar na wat uurtjes en een beetje file was ik daar dan toch echt. Ik keek naar boven en toen kwam het besef. Ik ben echt ik Duitsland en ik droom dit niet.

Na dat ik de sleutel overdracht had was het dan echt zo ver. Ik heb mijn eigen kamer! Toen alles eenmaal uitgepakt was moest er natuurlijk even boodschappen gedaan worden. Samen met mijn ouders heb ik nog even boodschappen gedaan en culinair gegeten bij de McDonald’s. Eenmaal terug in mijn kamertje was mijn lieve vriendje ook aangekomen om met mij 2 dagen in Bonn door te brengen. Maar als de ene komt gaat de ander weer. Op dat moment heb ik mijn ouders staan uitzwaaien. Ja hoor, daar kwamen de tranen toch weer maar gelukkig hadden mijn ouders het ook moeilijk met het achterlaten van hun dochter.

Tranen zijn tijdelijk, herinneringen zullen er altijd blijven. Ik hoop dat ik aan het einde van mijn verblijf met een glimlach en eventueel een traan van geluk kan terug kijken naar deze tijd.